هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی یک دوره برنامه تمرینی بسکتبال بر توجه پایدار کودکان مبتلا به کمبود توجه/ بیش فعالی می باشد. بدین منظور، 19 کودک پسر 9 تا 12 ساله مبتلا به اختلال کاستی توجه و بیش فعالی، به صورت نمونه گیری دردسترس از بین مراجعه کنندگان به یکی از کلینیک های واقع در شهر تبریز انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه (گروه تجربی 10 نفر و گروه کنترل نه نفر) جای گرفتند. گروه تجربی به مدت 12 جلسه تحت یک دوره برنامه تمرینی بسکتبال قرار گرفت، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. شایان ذکر است که آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله به وسیله آزمون رایانه ای عملکرد پیوسته کانرز ارزیابی شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری نیز از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که مداخله صورت گرفته به شکل معناداری باعث کاهش خطای ارتکاب و افزایش پاسخ صحیح بر محرک های غیرهدف شده است، اما در خطای حذف، در پاسخ صحیح بر محرک های هدف و زمان واکنش، تفاوت معناداری در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل یافت نشد. در نهایت، با توجه به نتایج می توان اظهار کرد که تمرینات بسکتبال می تواند شرایط بهبود برخی اختلالات شناختی در کودکان مبتلا به کمبود توجه/ بیش فعالی را در درازمدت فراهم سازد.

اهداف: ورزشکاران بسکتبال با ویلچر به عنوان گروهی از افراد دارای ضایعه نخاعی در معرض ابتلا به سندروم متقاطع فوقانی قرار دارند. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک پروتکل تمرینی مبتنی بر ثبات اسکاپولا بر سندروم متقاطع فوقانی ورزشکاران بسکتبال با ویلچر ضایعه نخاعی بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی که در سال 97-1396 انجام شد، 24 ورزشکار بسکتبال با ویلچر جانباز و معلول با ضایعه نخاعی دارای سندروم متقاطع فوقانی در شهر مشهد به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به دو گروه 12نفره کنترل و مورد تقسیم شدند. تمرینات اصلاحی مبتنی بر ثبات اسکاپولا به مدت 8 هفته برای گروه مورد انجام شد. از ابزارهای دوربین عکاسی و خط کش منعطف به ترتیب برای اندازه گیری سر به جلو، شانه گرد و کایفوزیس استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS 23 و با استفاده از آزمون های آماری T مستقل، T زوجی، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت. یافته ها: شدت ناهنجاری های سر به جلو، شانه گرد و کایفوزیس در کلاس ورزشی 3 نسبت به کلاس های 1 و 2 کمتر بود. پس از انجام تمرینات در هر سه ناهنجاری سر به جلو، شانه گرد و کایفوزیس تفاوت معنی داری بین دو گروه کنترل و مورد مشاهده شد (0/05

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روش های مختلف آرایش تمرین مسدود، تصادفی و فزاینده نظام دار بر اکتساب، یادداری و انتقال انواع مختلف پاس بسکتبال (دو دستی بالای سر، دو دستی سینه ای و یک دستی از پهلو) انجام شد. آزمودنی های این پژوهش (45=N، با میانگین و انحراف استاندارد 0.75±14.04 سال) دانش آموزان پسر دوره راهنمایی بودند که هیچ گونه سابقه ای در ورزش بسکتبال نداشتند و پس از انجام پیش آزمون در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظام دار (به افزایش تدریجی تداخل زمینه ای در طول تمرین اشاره دارد) گزینش شدند. آزمودنی ها به مدت 9 جلسه طی 9 روز (هر جلسه شامل 9 کوشش) در شرایط ویژه گروه خود، مهارت ملاک را تمرین کردند. بعد از 24 ساعت، آزمون های یادداری و انتقال با انجام 4 کوشش از هر پاس صورت گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی دار بین جلسات تمرین بود، در حالی که اثر گروه ها و تعامل گروه ها و جلسات تمرین معنی دار نبود. نتایج مقایسه بین میانگین نمرات آزمون یادداری و انتقال گروه ها تفاوت معنی دار بین گروه ها را نشان داد، به طوری که گروه فزاینده برتری معنی داری نسبت به دو گروه دیگر داشت. نتایج آزمون یادداری و انتقال از نظریه مگیل و هال (1990) و فرضیه نقطه چالش گاداگنولی و لی (2004) حمایت می کند.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه روش تمرینی دونفره با رویکرد مشارکتی و رقابتی در یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بود. بدین منظور 24 دانش آموز دختر که هیچ سابقه ی تمرینی در شوت بسکتبال نداشتند، با دامنه سنی 13 تا 15 سال انتخاب شده و بر اساس نمرات پیش آزمون در دو گروه تمرین دونفره با رویکرد مشارکتی و رقابتی همتا سازی شدند. هدف تمرین در افراد گروه دوتایی رقابتی جلو زدن از همتایشان در کسب امتیاز شوت بسکتبال بود و در پایان هر جلسه تمرینی برنده مورد تشویق قرار می گرفت؛ اما افراد گروه دونفره مشارکتی در صورتی تشویق می شدند که جمع امتیاز آن ها در پایان هر جلسه به 75 می رسید. در پایان جلسه دهم آزمون اکتساب و یک هفته بعد آزمون های یادداری و انتقال انجام شد. نتایج نشان داد دو گروه در طول مرحله اکتساب صرف نظر از روش تمرینی تغییر معناداری از خود نشان دادند، اما بین گروه ها در آزمون اکتساب و یادداری تفاوت معناداری مشاهده نگردید. درحالی که در آزمون انتقال گروه تمرین دونفره با رویکرد مشارکتی به صورت معناداری بهتر از گروه تمرین دونفره با رویکرد رقابتی ظاهر شد. در نتیجه چنانچه تمرین دوتایی با رویکرد مشارکتی همراه شود اثربخشی بیشتری در مقایسه با رویکرد رقابتی به ارمغان خواهد آورد.

همان طور که از عنوان تحقیق بر می آید، هدف اصلی تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه شیوه تمرینی فیزیکی، ذهنی و فیزیکی-ذهنی بر یادگیری مهارت شوت بسکتبال بوده است. لذا روش تحقیق از نوع نیمه تجربی است و به منظور تحقق اهداف تحقیق تعداد 60 نفر از دانش آموزان مقطع دبیرستان شهر تهران، که هیچ گونه سابقه آموزشی در زمینه ورزش بسکتبال نداشتند، انتخاب شده و در سه گروه 20 نفری همگن (بر اساس نتایج پیش آزمون) قرار داده شدند و تمرینات مورد نظر را به مدت 20 جلسه انجام دادند. جمع آوری اطلاعات لازم درباره چگونگی وضعیت (پیش آزمون) و پیشرفت (پس آزمون) آزمودنیها در مهارت شوت بسکتبال با استفاده از آزمون شوت در جای «ایفرد» صورت گرفته است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از آزمونهای آماری t همبسته و ANOVA یک طرفه استفاده شده است. تجزیه و تحلیل نتایج حاکی است:.1 هر سه شیوه تمرینی (فیزیکی، ذهنی و فیزیکی-ذهنی) تاثیر معنی داری بر یادگیری مهارت شوت بسکتبال داشتند..2 بر اساس آزمون ANOVA، بین سه شیوه تمرین فیزیکی، تمرین ذهنی و تمرین فیزیکی-ذهنی در توسعه و بهبود مهارت شوت بسکتبال اختلاف معنی داری مشاهده نشد.

هدف از این پژوهش، مقایسه دو روش تمرینی برای ایجاد انعطاف پذیری حرکتی در مهارت پرتاب آزاد بسکتبال می باشد. بدین منظور، 12 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه متغیر و ثابت تقسیم گردیدند. شایان ذکر است که افراد پس از پیش آزمون به تمرین مهارت مربوطه پرداختند، بدین شکل که گروه متغیر در طول تمرین می بایست هر بار به صورت تصادفی توپ را از بالای مانعی با ارتفاع متفاوت پرتاب می کرد، اما برای گروه ثابت، ارتفاع مانع همواره ثابت بود. علاوه براین، پس از هفت روز تمرین متوالی، آزمودنی ها دو آزمون انتقال و یادداری را انجام دادند که یکی مشابه با شرایط گروه ثابت و دیگری مشابه با شرایط گروه متغیر بود. این آزمون ها یک هفته بعد نیز تکرار شدند. نتایج نشان می دهد که عملکرد آزمودنی ها در طول مرحله اکتساب پیشرفت معنا داری داشته است، اما بین گروه ها در آزمون های انتقال و یادداری فوری و تاخیری، تفاوت معنا داری مشاهده نمی شود. به نظر می رسد که تمرین گونه های مختلفی از یک تکلیف، فایده ای برای ایجاد انعطاف پذیری در حرکت ندارد.

مقدمه: هدف این پژوهش تدوین برنامة راهبردی فدراسیون بسکتبال جمهوری اسلامی ایران بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظر ماهیت، تحلیلی و اکتشافی بود که با به کارگیری ترکیبی از روش آمیخته انجام گرفت. در بخش کیفی جامعة آماری شامل اعضای هیأت رئیسة فدراسیون بسکتبال، از جمله رئیس، نایب رئیسان و دبیر فدراسیون، تعدادی از رؤسای کمیته های فدراسیون، تعدادی از رؤسای هیأت های استانی، نمایندگانی از مربیان، داوران، ورزشکاران و پیشکسوتان رشتة بسکتبال بودند. روش نمونه گیری هدفمند و حجم نمونه برابر با 35 نفر بود. جامعة آماری بخش کمی شامل خبرگان، کارشناسان و استادان مدیریت ورزشی بودند (35N=). نمونة پژوهش، به صورت تمام شمار در نظر گرفته شد.یافته ها: پس از برگزاری جلساتی با اعضای شورای راهبردی فدراسیون به منظور شناسایی جایگاه فعلی فدراسیون بسکتبال و شناسایی نقاط قوت و ضعف درونی و فرصت ها و تهدیدهای پیرامونی، پرسشنامة عوامل داخلی و خارجی تهیه شد و در اختیار جامعة آماری قرار گرفت. بیانیة چشم انداز و بیانیه مأموریت فدراسیون در شورای راهبردی و با هدایت تیم پژوهش تعیین شدند. نتایج نشان داد که این فدراسیون دارای 21 نقطة قوت و 23 نقطة ضعف است و با 12 فرصت و 8 تهدید مواجه است. بر اساس تحلیل SWOT در مجموع 20 راهبرد شامل 4 راهبرد SO، 5 راهبرد ST، 6 راهبرد WO و 5 راهبرد WT برای فدراسیون بسکتبال ج.ا.ا تدوین شد.نتیجه گیری: پیشنهاد می شود فدراسیون بسکتبال ضمن فراهم کردن شرایطی برای تحلیل و بازخوانی یافته ها و نتایج این پژوهش، با ایجاد واحد پژوهش و راهبری استراتژی در ساختار فدراسیون هرچه سریع تر بسترهای جاری سازی اقدامات راهبردی خود را فراهم سازد.

اهداف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک برنامه تمرینی اصلاحی مبتنی بر ثبات اسکاپولا بر چرخش رو به بالای اسکاپولا و ریتم اسکاپولاهومرال در ورزشکاران بسکتبال با ویلچر با سندرم چرخش پایینی دوطرفه اسکاپولا بود. روش بررسی: با توجه به شرایط تحقیق 24 ورزشکار بسکتبالیست با ویلچر و دارای ضایعه نخاعی به طور هدفمند در این مطالعه شرکت کردند. ابتدا هشت بازیکن از هر کلاس ورزشی (کلاس ورزشی 1تا 1/5، کلاس ورزشی 2 تا 2/5 و کلاس ورزشی 3 تا 4/5) انتخاب شدند. سپس از هر کلاس ورزشی به طور تصادفی چهار نفر در هر گروه (دوازده نفر کنترل با میانگین و انحراف استاندارد سن± 11 43/23 سال و 12 نفر آزمایش با میانگین و انحراف استاندارد سن 5/08± 39/08 سال) قرار گرفتند. بدین ترتیب در گروه کنترل و آزمایش به تعداد مساوی از سه کلاس ورزشی حضور داشتند. ورزشکاران بسکتبال با ویلچر، بازیکنان حرفه ای در لیگ شهر مشهد بودند. شرکت کنندگان بر اساس کلاس بندی فدراسیون بین المللی بسکتبال با ویلچر (IWBF) و همچنین کلاس بندی ورزشی مربوطه از فدراسیون ورزشی جانبازان و معلولین جمهوری اسلامی ایران (IRISFD) طبقه بندی شده بودند. از دو اینکلاینومتر دیجیتال برای اندازه گیری چرخش رو به بالای اسکاپولا و ریتم اسکاپولوهومرال در وضعیت های استراحت و زوایای 45، 90 و 135 درجه آبداکشن شانه در سطح اسکاپشن اسکاپولا، استفاده شد. گروه آزمایش، تمرینات مبتنی بر ثبات اسکاپولا را بر اساس اصول تمرینات Gym و مطابق با دستورالعمل های ACSM به مدت هشت هفته انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس آنووا و آنالیز کوواریانس آنکووا در سطح معناداری P≤ %5 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در چرخش رو به بالای اسکاپولا در زوایای مختلف آبداکشن شانه، عدم تقارن معناداری بین شانه برتر و غیربرتر وجود نداشت. اگرچه در شانه برتر نسبت به شانه غیربرتر، اسکاپولا دارای چرخش پایینی بیشتر در وضعیت استراحت و چرخش رو به بالای بیشتر در زاویه 45 درجه آبداکشن شانه بود. همچنین در زاویه 45 درجه آبداکشن شانه، نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در شانه برتر کمتر از شانه غیربرتر بود. در شانه برتر ورزشکاران بسکتبال با ویلچر دارای کلاس های ورزشی پایین تر(2 تا 2/5 و 3 تا 4/5) اسکاپولا دارای چرخش پایینی کمتری در حالت استراحت و چرخش رو به بالای بیشتر در زوایای 45، 90 و 135 درجه آبداکشن شانه بود. تفاوت معناداری در نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در ورزشکاران بسکتبال با ویلچر با کلاس های ورزشی مختلف وجود نداشت. چرخش رو به بالای اسکاپولا پس از هشت هفته تمرینات اصلاحی مبتنی برثبات اسکاپولا افزایش یافت. بعد از هشت هفته تمرین، کاهش معناداری در چرخش رو به بالای اسکاپولا در وضعیت استراحت (0/001=P) و افزایش معناداری در زوایای 45 (0/01=P)، 90 (P=0/001) و 135 (0/001=P) درجه آبداکشن شانه در شانه برتر و غیربرتر در مقایسه با قبل از تمرین مشاهده شد. اما در نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در شانه برتر، بهبود معناداری حاصل نشد و در شانه غیربرتر نسبت ریتم در زوایای 90 و 135درجه بهبود یافت. نتیجه گیری: تمرینات اصلاحی مبتنی بر ثبات اسکاپولا می تواند به عنوان یکی از روش های تمرینی برای بازگرداندن تعادل عضلانی مورد استفاده قرارگرفته و سبب جلوگیری و تصحیح چرخش رو به بالای اسکاپولا و ریتم اسکاپولوهومرال در ورزشکاران بسکتبال با ویلچر شود. درمانگران باید توجه کنند که در این ورزشکاران، درجه ای از عدم تقارن در چرخش رو به بالای اسکاپولا و ریتم اسکاپولوهومرال، می تواند شایع باشد. این عدم تقارن نباید همیشه به عنوان یک نشانه پاتولوژیک در نظر گرفته شود، بلکه ممکن است یک سازگاری به تمرین ورزشی و استفاده مکرر از اندام فوقانی باشد.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی بر بیان ژن TGFB1 و VASH-1 در بافت بطن چپ رت های ویستار بود. مواد و روشها: 40 سر موش ویستار8 هفته ای با میانگین وزن33+237 گرم در محیطی کنترل شده نگهداری و به صورت تصادفی در5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت مشخص بود. تمرینات هوازی شامل 47 دقیقه دویدن با شدت متوسط VO2MAX 65 % بر روی تردمیل بود. تمرین HITشامل دویدن با سرعت 2 متر در دقیقه با شیب فزاینده بر روی نوار گردان و تمرینات HIIT شامل 4 وهله تناوبی شدید با شدت 90تا 100درصد VO2MAX و چهار وهله تناوبی کم شدت 50 تا 60 درصد VO2MAX انجام شد. گروه کنترل پایه در هفته اول و پس از استقرار تحت جراحی و بافت برداری قرار گرفت گروه های دیگر پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح و سپس بافت قلب آن مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات برون گروهی توسط آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری0/05 ≥ P مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1-نتایج نشان می دهد 8 هفته تمرین MIT (001/0 ≥ P)، HIT (001/0≥ P)، HIIT(001/0≥ P) باعث افزایش معنادار بیان TGF-β1در بطن چپ موش های نرویستا ر شد 2-نتایج تحقیق حاضر کاهش معنی دار بیان ژن VASH-1 بین 5 گروه پژوهش نشان می دهد(د(0001/0 (P<. نتیجه گیری: بنظرمیرسد تمرین منظم پتانسیل اثر گذاری در افزایش هایپرتروفی قلب با افزایش TGF-β1 کاهش VASH-1 در رت های نزاد دارد

هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین با تداخل بالا، پایین و فزاینده بر دقت و ساختار بازنمایی ذهنی پرتاب آزاد بسکتبال بود. به این منظور 30 شرکت کننده مبتدی به صورت تصادفی به سه گروه تصادفی، مسدود و افزایشی تقسیم شدند. شرکت کنندگان بر اساس گروه بندی و ترتیب تمرین مشخص شده به مدت سه روز هر روز سه بلوک و هر بلوک شامل 30 کوشش-پرتاب آزاد بسکتبال را از فواصل مختلف (96/3، 57/4، و 18/5 متر) تمرین کردند. سه روز بعد از آخرین جلسه تمرین آزمون های یادداری و انتقال اجرا شد. نتایج نشان داد گروه افزایشی نسبت به دو گروه دیگر دقت بالاتری در یادداری داشت. این اثر برای مرحله انتقال نیز مشابه بود. نتایج متغیر بازنمایی ذهنی نشان داد گروه افزایشی نسبت به دو گروه دیگر بازنمایی ذهنی ساختاریافته تری دارد و این بازنمایی بیشتر با بازنمایی ذهنی شرکت کنندگان ماهر مشابه بود. این نتایج با توجه به پردازش بهتر اطلاعات و همچنین چارچوب نقطه چالش تفسیر شدند.